Yuşhar Kemal, 1939 ve 1942 yılları arasında derlemeye başlar. Doğduğu köyün ilk derlemesine başlar ve yaya elinde bir asa ile Boğa dağlarının etrafında koşmaya başlar.
“Khorasan, Kahire veya Çukurovaltan Karacaoğlan’ın çok az yürüdüğü, tüm göçebeler, Türkmenler’e kadar tek bir kelime duymak için daha az yürüdüler mi? Literatür olarak adlandırdığımız uzun bir yürüyüş. Göoğeli (Yştar Kemal) bu okulun öğrencisi.” [1]
Ünlülere değer katan, ölü olan ve biraz daha pişmanlığı önleyen Lameter’e gider. Çukurova ve Boğa’dan derlenen birçok pişmanlık “talihsiz” kitabında toplanır. Gün ışığı pişmanlıklara hemen dokunmaz. Yayınlamak için zamana ihtiyacınız var. Abidin Dino prologu ile sahip olduğumuz bu kitap, en zengin anadolu damarıyla besleniyor. Ve bundan sonra, doğa, ebedi sevgi ve dilde yaşam izleri olan insanların hastaneye yatması filizleniyor.
Her şeyden önce, ölüm derin bir çaresizlik durumudur. Kayıp aşka karşı bir isyan, geri alamayacağın her şeye karşı bir yenilgi, Tanrı hala nefes alıyor. Diyerek şöyle devam etti: “Ladenler çalışmamız bizi insan gerçekliğine yaklaştıramaz mı?” Master sorgulandı. Bundan sonra, benzersiz ifadesine devam edelim.
“Ölüm karşısında insanın şaşkınlığı, korkusu, inanmamazlığı… Ölüm, insan soyunun en çok uğraştığı macerası olmuştur. İnsan soyu bilinçlendiğinden bu yana ölümsüzlüğü aramış, ölümü yenmek için yapmadığı etmediği kalmamıştır. İnsan ölümü yenmek için öylesine çok şey yaratmıştır ki, inanmak güç. Tanrılar, ölümde tanrılara sığınma, dünyamızdan başka dünyalar yaratarak o dünyalara sığınma, destanlara, ağıtlara, şiirlere sığınma… Düşlere sığınma. İnsanın ölümden kaçmak için yaratarak sığındığı düş dünyaları öylesine zengindir ki, insanoğlu ölümden başka hiçbir şeyle uğraşmamış dersiniz. Elimizdeki en eski yapıt olan Gılgamış Destanı bile bir ölümsüzlüğü aramanın yapıtıdır. Ve ölüm törenleri, buna bağlı olarak da ağıt törenleri o günden, o günden çok öncelerinden, bu güne kadar sürüp geliyor.
Ölüm törenleri her toprakta kendilerine göre. Çeşitli özelliklere sahip olan bu törenler ortak yönlere sahiptir: bu törenleri yok eder. Daha da fazlası kadınların ateşi. İran’da, Orta Asya’da, bugünkü Yunanistan, Kürtler törenleri devralıyor. Kürtlerde, İran, İran, Irak, Suriye, Türkiye’deki Kürtlerde, erkekler ölülere başlıyor.
Amacım burada ölüm törenlerinin, davanın, belki de vaat başlamadan önce insanlığın macerasıyla olduğunu belirtmek. Ve şikayet eden bu ölüm törenleri dünyanın birçok ülkesinde hayatta kaldı. Bu şekilde, insanların ölüme karşı durumu, ölüm, konfor, umutlar, umutsuzluk, şiir, korku ve sevinç karşısında acı, birbirine bağımlı birçok duygu yaratır.
Bu pişmanlıkları söylediğimde kaybettiğim bir taraftı. O zaman, sesi alan makineler henüz Türkiye’ye gelmemişti. Gelsem bile, elime girme fırsatım yoktu. Yavaş olmasına rağmen pişmanlıkları yazıyordum. Bana sadece ağ, uzun bir ağ, bu pişmanlığın hikayesini anlattı. Kendi koşullarımda olduğu gibi, o gün koşullarında bu uzun hikayeleri yazma fırsatım olmadı.
Çukurova’daki insanlar şiirlerini bu güne kadar düşüncelerinde taşıdılar. Şiirleri hem bir isyan hem de yenilgidir.
Gelecek, gaziler mevcut değil
Gözlerim gözyaşları, yaş grupları nelerdir
Doğru kurtuluş geçti, Binbooğa
Benim açımdan su gözler dağları ne diyorum?
Antrenör cesur kına geldi
Tare geldi ve iki yüz üç yıl
Koçaslan Kenans Elifian Anne
Yollarımı hatırla, ne diyorsun?
Dadaloğlu rüyaları göremedi
Taşları şehitime dikemedim
Yarsavut’ta meydana gelen eserler
Sual eder benden sağlar ne deyim
Tüm bu hikayeler insanların dilinde. Destanların ve halk şarkılarının hikayeleri, insanların yüzyıllardır işlediği, doğa ve insan ilişkilerinde yoğunlaştığı görüntüler ve görüntüler ve açıklamalardır. Lamentasyonlarda yoğun şiir de örilir.
Anavarza’nın atları oyunu
Kan Motosiklet Gömlek
Kiyman Kuyman kabileleri
Kör bir kadının asası
Derviche kanadı
Şubede Bülbül Konar Şubesi
Ben öpmeye kıyamazdım
Kırmızı Blood Oluştur
Bir yetim kadının tek oğlu boğa ve iskurova bölgelerinde öldüğünde, Kadir Mevla bageti kör kadının eline aldı. İkiden mahrum eden kadının elindeki baget onun içindir, onun içindir. Kelimelerin ağıtlarının ağıtlarının sözlerini öpemedim, ortak kelimelerden birini yeniledi. Hepsi en iyi şekilde söylenir. Su altında taşlı çakıl taşları gibi.
Karacaoğlan’ın:
Geldi ve kötülüğün göğsüne girdi
Beni öpmeyi göze alamadım
Bir quatterer’dan Kozanoğlu ağıt:
Depolama alanı
Adana Kozan arasında
Ben öpmeye kıyamazdım
Beyaz süngü yaralanması
Hacı Ağıtından başka bir örnek:
Kanlı Kemer Yeleği
Bu butler’a dayanmıyor
Ben öpmeye kıyamazdım
Kuru yerde yatıyorlardı
Lamentasyonların en yaygın konuşması ölülere övgüdür.
Uzun uzun uzunluk ince boyutu
Kız kardeşimin eksikliğiniz var mı?
Sen benim kız kardeşim gibisin
Efendi Gezen Mısır
Mashallah kız kardeşim Mashallah
On dört ayda olduğu gibi
Silkinir dışarı çıkar
Tay olarak Arabistan
Gelinin ağı, ağıtlarda örnek bir şikayettir. Bölge köyünde ve Maraş eyaletinin bölgesinde yeni bir eş bulaşıcı bir hastalıkta alınmıştır. Gelini bir odaya koydular. Yemeklerini bir odada veriyorlar, çıkarmıyorlar. Kimse ona yaklaşmıyor. Gelin bu odada 6 ay kalır. Öldüğü günün akşamı, bu ağı kendine yakar.
Anneme gelince -in -law -in -law
Yaka çizgilerini koruyun
Bu bir altyazımdı, yatmalıyım
Ben ikisi arasındayım
Bir kişinin yakasının çizgisi onu yakmak, onlarla kötü konuşmak anlamına gelir. Ve ihmal edilen köpekleri hakkında endişeleniyor.
Osman, kardeşim Yelip geliyor.
Rock Üç kafatası
Kız arkadaşı olamazdım
Zulüf’im petrol folgetgesinde
Bu dörtlüden gelen davanın Osmanlı döneminde belirtildiğini söylemeye gerek yok. Cumhuriyette, şu anda üç yaşında olan erkekler çanta ve pantolon giymeye başladı.
Derinarım derin.
Su ile su soğutma
Sabah Sabah Geliyor
Gerçekten harika
Diz dizini yazıyorum
İğneyi görmüyorum, gözlerim
İkisi arasındaydı
İki çocuğum, tek kızım
Gelin altı ay içinde her şeyi kaçırdı. Çiçekler, ağaçlar, yapraklar, kuşlar, kelebekler, böcekler, her şey, her şey, her şeyi kaçırdı. Dağın arkası, tepsi, dokuma halısı, yollar, mikroplar, alabalık, çakıl taşları, her şey her şeyi görmeye geldi. Aldığım şikayet bile, büyük bir sıcaklık ve arzu ile sıkışmış insanların duygularını ifade eden bir lirizmin şaheseri.
Ayşe Gelin Ağı da çok yaygın bir şikayettir. Boğa boyunca, Iskurova’da bilindiği gibi, Anadolu’nun birçok bölgesinde, Halay’dan folklorik şarkılar şeklinde bile, belirli bölgelerde taştı.
Koyun yatakta yatağa gelir
Bata Mud’da Yarasa
Ayşe’nin kız arkadaşı
İlgi alanlarınızdan saklayın
Ayşe’nin ölümü böyle, sanki ölmemiş gibi,
Kız kardeşim, uyudun mu?
Kız kardeşim suya adanmış
Neredeyse başka bir dünya yok. Yunus Emre’de, davalardaki diğer şairlerde fiziksel atık mevcut değildir. They always live, do, do, do, generous, good, lifestyle, horses, camels, camels, tents, tents, life to the best details, people who live their lives, water, feathers, endless clouds … traditions, customs, the most hidden aspects of society, as well as the wealth of language, essence, language, language, language, language, language, language, language, language, language, language, language, language, language, language, language, language, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dil, Dilinin Dilinin Dilinde Dil, Dil dil, dil, dil.
Pişmanlıkların açıklamaları yine toplumun yüzde yüzünün yaratılması, pişman olduğumuzda duygu tarafından verilen görüntünün açıklaması bize daha serin bir açıklama biçimini getiriyor:
“Yemen’de Yemen’e gitme
Tozu dumanla karıştırın
Mektubun Kardeş Raft
Kız kardeşini koyma
Günden yana soldu mola
Bir zemin molasıydı, rüptür
Sen senin gözlerin
Karıncalar mola oldu. “”
Annenin ağı herkesten daha kötü. Uzak, ölü kızına gelinlik ile gelen anne, kızının öldüğünü görmek ve mezarı açar. O zaman ağ çok listeliyor. 1939’da bu pişmanlığın peşinden gittim, Çukurova’dan Uzunyayla’ya gittim, başka ipler bulmak değildi, Uzunyayla’da ağıt unutuldu. Lament içinde bir şey yakar, öğretmen kertenkelenin burnunu terk ettiğini söylüyor. Her zaman bir annenin bunu nasıl söyleyeceğini düşündüm. Sonra insanlar için birçok doğa olayının doğal olduğunu düşündüm.
Medine’nin Ağı
Kadirli Lataphitis Mağazası Dedemli platosunda kuruldu. Latifoğlu’nun kız arkadaşı, mağazaların altındaki yoldan geçerken Medine’nin annesinin göçünü görür, herhangi bir nedenle, annesinin arzusu nedeniyle göçe ulaşamaz ve ölür.
Gelin ağırlaştığında, Latifoğlu annesine haber gönderir. Kızının annesi gelir, kızı öldü ve ölüleri beklemeden gömdüler. Kızının mezarını açar. Orada, annesi mezarının başında bu ağı yakar.
Bu olayın 1895’te gerçekleştiğine inanılıyor.
Kalender’e gelin kendin buradan otur
Ahmet Kazma getir
Garip, benim beyaz medine
Mezarın sonunda yatıyor
Üstünü açtım, açtım
Yaka düğmesini gevşettim
Amanın kızım amanın
Bebeğim, beni bıraktın mı?
Ben yürüdüm ve bu dağlardan sonra
Ak Medine’m deli oldum derdinden
Arkasında yanmıyorum
Kertenkele çıktı burnundan
Lamentasyonlarda daha basit gerçekler var, bu yüzden birçok yazar cesaret söyleyemez. Yazılı edebiyatın tüm büyük yazarlarının ulaşamayacağı boş açıklamalar.
Azerbaycanın ağıtları için aşağıdaki ipleri buldum. “Eğer bir taş olsaydım, eridim, toprak oldum ve katlandım.” Bu dizeleri yıllar önce farklı bir form olarak boğada derledim. Yıllar sonra, aynı ipler benimle Azerbaycan’ın ağıtlarında buluşuyor. “Demirde olsaydım, yapabilirdim.
Ve murad’ını almadan yenilgiye uğrayın. Bu geri kalanı için büyük acıdan biri
Bu büyük adana
Kimse varmamış tadına
Etrafta seyahat eden ölüm
Murad’ımı meurate etmedim
AniR’den Sari Ahmet adında genç bir adam, nişanlısı yolda olan Köşeli halkına giderken haydutlar tarafından çekilir. Bu ölümü duyduktan sonra, nişanlısı, vurulduğu yere varır ve bu ağı yakar.
Odada bir yer bıraktım
Mağazaları kapladım
Kollarına sarılın
Ben kızgınlıkla doluyum ve ayrı uyudum
Sar ahmetimi süzeyin, gerginlik
Gaşı kirpiğinden uzun
Ben anandan duyar idim
Güz gelse de gursak düğün
Bir insan ne kadar kırılırsa kırılırsa, sağlıklı bir insandır. Kalbinin başlangıcında ölüm acısını ne kadar duyarsa duysa da, bu dünyaya, gideceği yere, ulaşacağı karanlığa, belki de umursamıyor. Karanlığı umursamadığını söylemek kolay olmamalıdır. Ölüm, insanların en büyük acısıdır. Sadece dünyanın tadı, neşesi ve erişilemez temelleri her şeyden daha üstündür. Lamentasyonlar, bu derin insanlığa kolayca gidemeyeceğimiz bir sır değil mi? Yalnızlık, umutsuzluk, öldüğünüzde bile, sevginizi bile alamaz … Bilmiyoruz … ABD’deki, dünyadaki ağıtların altını çiziyorsak, ölümdeki acımız biraz yenilenebilir. Ölümün acısının üstesinden gelmek için ağıtlar mevcut olabilir. Çalışmamız bizi insan gerçekliğine yaklaştırabilir mi?
Homer’ın dediği gibi, yaratıkların altındaki en acı verici yaratık insandır. Çünkü bu ölümün farkındalığını sadece bir tanesi elde etti. Belki de bu farkındalık her gün bizim için çirkin bir acı olabilir. ”[2]
“İskurova’yı ve Boğa’nın doğasını, insanın macerasını kurtarmak gerekiyordu.
Buna ek olarak, elbette, önemli olan yaşam gücü, mücadelenin gücü, hayal gücüdür. Göoğceli bunu hissediyordu ve bu nedenle kilometrelerce, dağın yamaçlarında yürüyordu ve karın ne olduğunu koruyor, önce ağıtlar, sonra popüler şarkılar, koşuyor, epik … “[3]
Düzenlenen: Hediye Çzar Ekinci
[1] Abidin Dino, Milliet Art Magazine, 5 Şubat 1979
[2] Yaşar Kemal, Lamentasyonlar, YKY 5 Baskı, 1993
[3] Abidin Dino, Millife Art Magazine, 5 Şubat 1979
Fotoğraflar: Nuri iyem
Depremler
